Op zoek naar een nieuw huis.

Alle informatie die we de afgelopen dagen/weken te weten zijn gekomen. Heeft ons aan het denken gezet.

De kogel is door de kerk zoals ze dat zeggen. We gaan verhuizen.

Alles hebben we weer af gewogen. We hebben een huurcontract tot maart 2014 dus tot die tijd hebben we het recht om hier te blijven wonen. Maar stel dat er een koper komt moeten we er uit en we weten nu niet wanneer dat is. Dat kan over 1 maand zijn, 3 maanden of begin volgend jaar wie zal het zeggen. En dan krijg je dan dat de kinderen gewend zijn, vriendjes hebben gemaakt op school, de kans dat ze naar een andere school moeten bestaat ook aangezien je hier naar school gaat in wijk waar je woont. Het is hier niet zoals in Nederland dat je zelf de school mag kiezen.

De gedachte dat je moet verhuizen alleen je weet niet wanneer is niet fijn.

Omdat we in Nederland met de kinderen hebben afgesproken dat als er iets zou zijn we dat met z’n allen moeten delen en omdat kleine oren veel opvangen hebben we de kinderen het hele verhaal uit proberen te leggen en ook duidelijk gemaakt dat we weer gaan verhuizen. De kinderen zijn niet blij. Wij ook niet maar voor hun is het weer zo’n impact. Eerst de stap om naar Turkije te gaan en in Nederland alles en iedereen achter te laten.  Het wennen hier aan de omgeving, leefstijl, klimaat, weer noem het maar op. En nu dan dit.

Leen en ik zijn hard bezig met het zoeken naar een huis. Gelukkig krijgen we hulp van onze goede vriend die waarschijnlijk iets weet. Via hem komen we in contact met mensen die weer een huiseigenaar kent in Kargıcak. Kargicak is een klein plaatsje naast Mahmutlar. Het is er erg mooi en voordat we naar Turkije kwamen hebben we hier ook al gezocht. Je hebt hier veel bergen, veel natuur en het is nog niet zo vol gebouwd. 

Hier kun je zien dat de 2 plaatsen tegen elkaar aan liggen.

In Kargıcak hebben we we een mooi huisje gevonden. Het ligt op een kleine heuvel. Dit huis ligt als eerste op de punt. Met als resultaat dat je een GEWELDIG uitzicht hebt. 

Maar aan het verhuizen hier naar toe kleven ook een paar nadelen. In Mahmutlar was de school voor de kinderen geregeld, nu moeten we dus weer opnieuw beginnen. Wij hebben nog geen vervoer, we zouden het komende jaar sparen om een vervoermiddel aan te kunnen schaffen. In Kargicak zijn niet veel winkels. Er is een supermarkt, een pinautomaat en 2 kleine markets (kleine buurtsuper zeg maar) en nog een paar winkeltjes. Voor de rest van je boodschappen zul je dus naar Mahmutlar moeten.

De voordelen zijn. Kargicak is kleiner dan Mahmutlar met minder inwoners en toeristen. Er zitten minder kinderen op school Mahmutlar ong. 2500, Kargicak ong. 1000 dus de klassen zijn ook kleiner waardoor en meer tijd is voor de kinderen. Toch wel belangrijk lijkt mij. Omdat je hoger zit krijg je qua omgeving er heel veel voor terug. Meer natuur om je heen.

Dus wat moet je dan. Op zo'n moment moet je dan op je gevoel afgaan. En ons gevoel zegt DOEN!

Dus we gaan verhuizen naar Kargicak. En de aan de nadelen werken we wel om ze opgelost te krijgen of om een oplossing te vinden. Gelukkig kunnen we wel af en toe de auto van mijn zwagers lenen om boodschappen te doen of we gaan samen. Want anders krijg je echt het alleen op de wereld gevoel. De taxiknop om de taxi te bellen staat aan de overkant van de straat maar ik schat dat een ritje naar Mahmutlar toch bijna 20 lira is. Dus dat ga je niet snel doen in ieder geval niet te vaak. De eerste bushalte is op de grote weg beneden en ik denk dat het 50 minuten lopen is.

Maar we gaan dus verhuizen. Weer alle dozen inpakken bleh..... De kinderen zijn ook niet blij, weer alles inpakken, verplaatsen. Maar ze vinden het wel straks in een huis wonen die een jacuzzi heeft :D.

De kinderen mogen met dit alles meepraten en hun mening wordt af gewogen met het geen dat we gaan doen. Ook hebben we ze op het hart gedrukt dat NIEMAND in Nederland dit mag weten tot we over zijn.

Kun je je voorstellen dat je in Nederland zit en je alle stress van hier meekrijgt. Dan sta je toch machteloos, je kunt niks doen behalve je zorgen maken over dingen waar je helemaal geen invloed op hebt. Dit was voor ons het zwaarste om niemand iets te zeggen. Bij elk Skype gesprek op Facebook of Whatss app wordt gevraagd hoe het gaat. Ja hoor hier gaat alles z'n gangetje niks te klagen.

Sorry lieve mensen vooral mijn ouders het was niet verkeerd bedoeld maar we willen jullie niet onnodig ongerust maken.

Op 15 Augustus gaan we over. Spullen over brengen, hondjes voor de 1e keer in de auto, zwembad is al schoon gemaakt en bijna gevuld. Maar wat een zware dag. Het is erg warm natuurlijk en als je dan alle dozen moet gaan laden, uitladen, inruimen. 3 Kinderen hebt rond rennen die niet weten waar ze moeten kijken. 4 Honden die uitgelaten zijn. 

Maar s'avonds zijn we getrakteerd op een heerlijke maaltijd in een Lokantasi en dat maakt weer een hoop goed. Tenminste voor mij. Moe en voldaan gaan we de 1e avond naar bed in ons nieuwe huis.