30 mei 2013

Hoezo de naam Bizim Saray?

We waren aan het denken wat voor naam we ons huisje gaan geven en ik vond het best moeilijk om iets leuks te verzinnen. Totdat vrienden van ons ook mee gingen denken. Dat hebben we wat aan gepast en zo is de naam Bizim Saray ontstaan.
'Bizim Saray' betekend in het Turks 'Ons Paleis'. En er wordt toch altijd gezegd dat je van je huis een paleis wilt maken. Nou dit wordt ons nieuwe paleis waar we een spannende toekomst tegemoet gaan.
Ons nieuwe huisje

Het naambordje wat straks mooi op de muur komt te hangen

Het begin van een nieuwe start

Tja en daar ben je dan. Heb je weer eens een idee en dan maar kijken of het ook wat wordt.
Ben eigenlijk na een grap beginnen te denken over dit blog. Misschien is het leuk om voor de achterblijvers om zo op de hoogte te kunnen blijven van onze nieuwe start.

Ja, je leest het goed een nieuwe start. Voor degene die het niet begrijpen even een korte uitleg.

Leen had al langere tijd de gedachten om Nederland te verlaten. Hij is niet Nederland gebonden zegt hij. Voor mij ligt het allemaal wat moeilijker. Zo hebben we ooit de plannen voor 90% klaar gehad om naar Italiƫ te vertrekken, maar zoals je het al kan raden ben ik toen af gehaakt. Want stel, dat, als ...... Je weet het maar nooit. En het onbekende is iets wat ik niet fijn vindt.

Afgelopen jaren bleef hij hier over bezig op de achtergrond maar het geheel zou van mij afhangen. Ik moest er eerst zeker van zijn. Afgelopen jaar is bij mij de knop omgegaan. We waren op bezoek bij mijn lieve zwagers in Turkije en in de dagen ervoor was een vertrek naar Turkije al vaker naar boven gekomen. Maar ja wat wil je. Als je 3 kinderen hebt kun je niet zeggen we pakken de koffers en we zien wel wat er gaat komen. Je hebt toch een bepaalde zekerheid nodig (vindt ik dan).
Maar weer even terug naar het verhaal... Ik was daar dus een boek aan het lezen waar steeds zinnen in terug kwamen die mij prikkelde waardoor ik er nog eens serieus over na ben gaan denken. Tenslotte geluk maak je zelf. En als je een andere weg in slaat zorgt dit altijd voor verandering.
Als je dan samen een lijst gaat maken met alle positieve en negatieve dingen over het blijven in Nederland of het verhuizen naar Turkije worden toch een aantal dingen duidelijk. Wetende dat het klimaat in Turkije voor Leen zowel voor mijzelf een positief iets is. Leen heeft nl een beschadiging in zijn hand waardoor hij een siliconen spalk om moet hebben de hele dag. Zijn hand ziet er een beetje uit als een Lego poppetje. Hij kan alleen zijn vingertoppen iets bewegen meer niet. Het klimaat daar zorgt ervoor dat hij zijn spalk eerder kan af doen, ook heeft hij minder pijn en dus minder medicatie nodig.
De mensen in Turkije zijn heel gastvrij, meer dan hier in Nederland waar het ieder voor zich is. Er wordt kinderen op school geleerd RESPECT te hebben voor hun ouders, leraren en alle andere mensen. Anders om hebben ouderen ook respect voor de kinderen want die zijn tenslotte de toekomst van het land. Iets wat in Nederland steeds moeilijker gaat of moeilijker ligt. Hier in Nederland MOET je jagen en haasten anders kun je niet meer mee komen in deze tijd. Iets wat ik altijd goed heb gekund tot dat ik tegen de lamp aan liep. Dit was absoluut geen fijne ervaring en heb me ook voorgenomen dat ik er alles aan zal doen om te voorkomen dat dit me ooit nog eens gaat gebeuren. Daar in tegen MOET je in Turkije alles rustig aan doen anders wordt je daar niet geaccepteerd. En ga je jagen dan laten ze je gewoon langer wachten geen probleem.

Maar goed.... We hebben de beslissing genomen om te gaan en besproken met de kinderen voor zover dat gaat ze zijn nu nog 11, 7 en 4. Bij thuis komst zijn we dus alles goed gaan uitzoeken wat we moesten weten en wat er geregeld moest worden. Want de kinderen moeten straks ook naar school, de taal een beetje beheersen. Ik wou graag in een huis wonen met een tuin en niet in een appartement met balkon enz enz. Denk dat je het wel begrijpt.

De kinderen gaan al bijna 1 jaar naar de Turkse les hier in de moskee en krijgen in het Turks les. Af en toe wel moeilijk maar uiteindelijk begrijpen ze het wel. Wij hebben ook een paar maanden les gehad maar hebben gelukkig ook nog het Duits en Engels waar we op terug kunnen vallen. Dus we komen er wel.
En de rest leer je toch pas als je er woont vindt ik.

Alle spullen wat we niet mee konden nemen hebben we verkocht. De rest hebben we selectief ingepakt. Alleen de belangrijke spullen mee en wat een twijfel was weg. Ik kan dus nu zeggen dat ons leven bestaat uit 61 dozen.






Deze zijn 1 maand geleden met de vrachtwagen weggegaan en gelukkig vorige week goed aan gekomen. Pfff weer een zorg minder.

Nu de laatste dingen nog afhandelen en dan is het zover op 19 juni. Dat is onze D-Day. De dag dat we vertrekken. Zeker is het jammer dat we al onze familie en vrienden moeten achter laten. Maar wees eerlijk het is niet aan de andere kant van de wereld gelukkig. En gelukkig hebben we bijna allemaal internet en skype zo kunnen we dan toch nog goed contact houden.

Ik zal proberen om hier zoveel mogelijk te schrijven van de dingen die we tegen gaan komen en hoe het gaat. In de hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Groetjes en tot snel
Nathalie