Puppies kijken

Zoals beloofd het vervolg over 3 stuiterende kinderen moment graag puppies willen kijken.

Als er 3 stuiterballen voor je staan die in koor vragen of ze mogen gaan kijken probeer je ze eerst eens rustig te krijgen. Is het niet verstandig als je eerst gaat vragen aan degene die ze verzorgt of je mag kijken? En laten we eerst eens vragen wat de puppies kosten voordat we gaan zeggen of we er wel 1 nemen of niet.

Maar wat moet je als David dan zegt zeker mag je komen kijken je zult ze vast wel leuk vinden. De puppies kosten niks ik ben al blij als ik een thuis voor ze kan vinden.
Blijkt dat de moederhond een zwerfhond is geweest die in huis is genomen door een familie. Alleen op het moment dat ze drachtig was hebben ze haar weer op straat gezet en zijn ze vertrokken. De moeder heeft haar nest geworpen in de tuin van het huis dat achter dat van David staat. Zij kon de zorg voor de puppies niet meer volbrengen en stond ook niet meer toe dat ze konden drinken bij haar vandaar dat David al ruim 2 weken bezig was met voeden s'morgens en s'avonds.

Nou wij toch maar gaan kijken eerst ik met de kinderen leen bleef met Tank en Kaya beneden aan de poort wachten want dat was niet zo'n goed idee om ze mee naar boven te nemen. 1 Hondje was al gereserveerd deze zou naar Nederland gaan. Dus er waren nog 4 hondjes over waarvan 3 teefjes en 1 reu. Leen heeft ondertussen Tank en Kaya buiten aan het hek vast gemaakt zodat hij ook kan komen kijken. En zo wordt besloten dat we 1 hondje (een teefje) mee naar huis nemen. Die de naam Aslan krijgt. Aslan betekend in het Turks Leeuw en Koning. (Denk maar aan Aslan de leeuw uit The Chronicles of Narnia)

Het is een kruising tussen een Labrador en een Rottweiler denken ze. Met Aslan in mijn shirt verstopt loop ik vooruit naar huis. In de hoop dat de moederhond mij niet kan traceren. Maar helaas gaat die vogel niet op. Zij blijft mij achtervolgen, iets wat natuurlijk ook logisch is. Thuis aangekomen laat ik onze nieuwe aanwinst zien aan mijn zwagers. Die schieten gelijk vol en Roy wilt ook gaan kijken. Waarop Leen samen met Roy nog eens terug loopt. De moederhond is niet weg te krijgen wat we ook proberen. Uiteindelijk provisorisch een riem gemaakt en Cheyenne is zo sterk dat zij haar wel weg gaat brengen. Op het moment dat Cheyenne weg loopt komen Leen en Roy aan gelopen. En wat blijkt. Roy kon niet kiezen en heeft 2 hondjes meegenomen waardoor er nog 1 alleen achter bleef. Leen vond dit zo zielig dus wat heeft hij gedaan hij heeft het laatste hondje meegenomen.

 Deze heeft de naam Zemzem gekregen. Zemzem betekend in het Turks heilig water uit Mekka. Dit is Zemzem 

Maar zo ga je wel van 2 honden naar 3 en uiteindelijk zijn het er 4!! En meer gaan het er ook niet worden. De moederhond is helemaal radeloos in zeg 2 uurtjes tijd is ze al haar puppies kwijt. Het hondje wat mee naar Nederland gaat is zolang ondergebracht bij een opvanggezin. Maar ondanks dat ze niet meer voor haar kroost zorgde blijft het zielig om mee te maken. Ze blijft de hele nacht bezig met terug komen maakt niet hoever je met haar weg liep. Zij was vaker nog sneller terug dan Leen. En de kinderen die waren dol blij met hun nieuwe hondjes.

Uiteindelijk hebben we s'morgens de dierenarts gebeld want die zou kosteloos de moederhond steriliseren zodat zij geen nest meer kan krijgen. Zodat hij haar kon komen halen want het was geen doen. Ze was niet weg te krijgen en als we de hondjes dan bij haar zetten moest ze er niets van hebben. 

Na de sterilisatie zou ze in een ander blok uitgezet worden om aan te sterken en dan zou het probleem verholpen zijn. Maar........

Wie staat 1 dag later waar aan de poort? Juist de moederhond. Ze is gesteriliseerd dat wel maar zo is zo creatief dat ze is ontsnapt en is terug gekomen. Dus weer de dierenarts gebeld en deze is haar weer komen halen en zou haar ver van ons vandaan uitzetten. (tot op vandaag heb ik haar niet meer gezien)

 

De 4 hondjes bij elkaar Aslan en Zemzem,  Carlos en Sindy.

Ondertussen is de dierenarts weer geweest. Ze zijn ondertussen gechipt en ook is er begonnen met het enten. En de kinderen? Die genieten in volle teugen van hun hondjes.

Gelukkig doen Tank en Kaya ook niet te moeilijk. Kaya vindt het wel best zolang ze haar maar met rust laten. En Tank? Die heeft zich ontpopt tot een ware adoptievader. Een betere kun je niet vinden :D.

Voor nu weer even genoeg geschreven. Snel komen de andere pagina's er weer bij net zolang totdat we weer helemaal up to date zijn.

Voor nu een fijne avond allemaal en tot snel.

Heel veel liefs Nathalie

De eerste weken

Zo we zijn aangekomen en druk bezig met de dozen uit te pakken. Wat een werk en dan ook nog met die warmte. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Gewoon gedoseerd te werk gaan met tussen door een duik in het zwembad.

De kinderen zijn al flink verkleurd/verbrandt en bijna niet uit het zwembad te krijgen. Dus onder dwang in een T-shirt laten zwemmen en er zijn zelfs dagen dat ze overdag niet mogen zwemmen. Als ze niet uitkijken zijn ze straks ze verbrandt dat ze er ziek van worden. En maar blijven smeren met factor 50. Heb de timer van de telefoon al gezet op 40 minuten en steeds als deze afgaat moeten ze ingesmeerd worden.

De dozen beginnen al te slinken, maar we zijn nog niet klaar.  De kleren van de kinderen liggen in de kast maar er zijn geen planken alleen een roede. Maar hangers hangen er ook niet in. Dus dan maar stapeltjes maken en zo in de kast leggen. De afvoer van de douche loopt niet af, sta je te douchen loopt je douchebak vol. Wat een ellende, maar het zal wel zo moeten gaan. We hebben er naar gekeken maar het is logisch want de afvoer loopt weer omhoog dus het water kan bijna niet weg.

Overal lopen mieren zelfs op de badkamer. Er zijn keren dat we  de vloer van de badkamer niet meer kunnen zien het is gewoon zwart van de mieren. Morgen toch maar eens gaan kijken voor iets van gif want dit wordt te gek.

Zit je s'avonds buiten wordt je haast geperforeerd door de muggen. Lek gestoken haalt het niet meer. Maar wie gaat binnen zitten met dit heerlijke weer. Wij niet. Gewoon in de aanslag met anti muggen troep en after bite, we laten ons niet kennen !!!!

Ondertussen zijn we te weten gekomen dat de huiseigenaar 4 dagen voor onze aankomst serieus heeft geprobeerd om het huis te verkopen. Ben blij dat, dat niet gelukt is want dan hadden we toch een serieus probleem gehad. Zie je het al voor je?? Midden in de nacht aankomen en dan op straat staan met je dozen. Geen prettig idee.
We hebben dan ook besloten om de dozen nog niet weg te doen maar zolang te bewaren wie weet.

Ook hebben we de eigenaar een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat we zijn aangekomen. Aangeven dat we nog van alles aan het huis willen doen zoals de tuin opknappen, binnen en buiten verven, maar ja dat je dan wel zeker wilt weten dat je voor langere tijd kan blijven zitten. Ga geen geld ergens insteken als ik weet dat ik op korte termijn weer weg moet. Ook was er iets kapot aan de pomp van het zwembad dat gemaakt moest worden en dat had ik graag terug betaald gekregen.
Dit was tevens om te proberen wat voor antwoord wij terug kregen van hem. Als hij nou aangaf dat we hier 5 jaar konden wonen hadden we tenminste wat op papier staan.
Het antwoord wat we kregen op deze mail was dat we voor 1 jaar gehuurd hadden en dat we daarna bekeken of we verder gingen en als hij weer in Turkije was dan kregen we het geld wat we hadden voor geschoten weer terug. Niet echt iets waar je wat mee kunt dus dan gaan we voorlopig eens niet te veel doen.

De elektra rekening was gekomen. Wel erg veel geld voor anderhalve week. Maar er stond ook nog een bedrag open. En die moest ook betaald worden anders werden we afgesloten. Tja en nu????

Zo verder gaat het allemaal goed met ons de kinderen beginnen een beetje hun draai te vinden en te wennen aan de temperaturen alleen ze zijn s'morgens zo vroeg wakker. Vooral Lyonne die is meestal al tegen 6.30 wakker pfff met als gevolg dat ze ergens tegen etenstijd meestal in slaap valt. Is te verwachten maar handig is anders.
Omdat de trap nog niet klaar is (hier hebben ze 2,5 maand de tijd voor gehad) slapen de kinderen bij elkaar op 1 kamer Lyonne slaapt op een campingmatje dat we hadden meegenomen voor je weet het maar nooit :) gelukkig dat ik af en toe van die ideeën heb.

En daar in een keer staat de eigenaar aan de deur. Het is al donker maar dat is het al vanaf 20.00/20.30 uur dus :) Eerst konden we niet zien wie het was want de verlichting in het pad doet het niet niet dus bij ons is donker ook echt donker. Hij kwam even kijken hoe het ging. Oh ook fijn als we dat weten van te voren. Hij vond het raar dat we nog niet aan het huis en de tuin waren begonnen. Hallo zeg we zijn hier net 2 weken en we zijn nog bezig met uitpakken en inruimen. Aangezien hij ons overviel met zijn bezoek en de kinderen net naar bed gingen verder geen aandacht aan besteed tot hij aan de poort staat. Hallo wacht eens even we hebben een elektra rekening gekregen maar dat kan nooit allemaal van ons zijn. Er staat ook nog een rekening open. Nou zegt hij stuur maar een mailtje met de rekening en als ik dan weer in Engeland ben dan kijk ik het na. En weg was hij.........

Gelijk na zijn vertrek hebben we een mail gestuurd. Want ondertussen had ik eraan gedacht dat ik hem niet had kunnen vragen voor het geld wat we nog te goed hadden. Balen zeg bah bah.
Leen is de volgende morgen de elektra rekening gaan betalen iets wat we niet langer konden uitstellen. Bij het betalen krijg je een specificatie mee en wat blijkt er staan nog rekeningen open van November 2012 en April 2013 en toen waren wij er niet. Dat geld ik terug hebben. Dus weer een mail nu met de specificaties erbij. Denk je dat we een reactie kregen. NOPE wat een vent die Pakistaan.

Laten we eerlijk zijn als je net bent verhuisd kun je al het geld gebruiken toch?? Of zie ik dat dan verkeerd??

Ondertussen gaan we vrolijk verder. S'morgens samen ontbijten buiten wat is dat een luxe als je er over na gaat denken. Niet dat ik een ontbijter ben maar de rest wel. Dus stee vast elke morgen brood halen aan de overkant bij het Azura park. En dan tafel dekken en samen ontbijten.

Ondertussen zijn we ruim 2 weken hier. 

En hebben we een begin gemaakt in onze moestuin in wording. Wat een werk is dat geweest. De grond wat berg grond is, is zo hard dat je het eerst zeiknat moet maken, het water moet laten intrekken en daarna sta je nog blaren te kweken. Maar na een paar dagen ploeg en schopwerk is het resultaat er.

  

Dus ik zou zeggen laat de zon maar komen. We hebben: bieslook, peterselie, koriander, dille, radijs, komkommer, augurk, munt, bonen, peulen, erwten, rode bieten, eikenbladsla, lollo rossa, lollo bianco, veldsla, en 2 soorten meloen.

Als we s'avonds de honden gaan uitlaten besluiten we om naast David te lopen. David is degene die ons in Maart heeft geholpen met het regelen van de school. Hij woont aan de overkant van de straat en we zouden ons even laten zien als we er waren om samen koffie te drinken.

Maar we zijn zo druk bezig geweest en ik wou zo graag van die dozen af dat het er nog niet van gekomen was tot vandaag.  Dus met de honden richting David om even hallo te zeggen. Deze komt net aan lopen hij kwam net terug van het voeren van de puppies. Juist je kunt het al raden 3 stuiterballen die tegelijk roepen "Ohhhhh puppies wat lief. Mogen we ze zien. Mogen we een puppie"  

Wil je weten hoe het verder gaat.....

Lees dan door op de volgende pagina :)

Bericht van leven :)

Zo daar zijn we weer. Ik weet het, het is heel lang geleden dat ik voor het laatst wat geschreven heb. De laatste keer was nog in Nederland. Maar onder tussen zijn we nu 2,5 maand in Turkije. En in die periode is er ook al heel veel gebeurd. Ik zal proberen om alles een beetje te beschrijven hoop dat jullie het dan nog allemaal kunnen volgen. Misschien is het makkelijker te lezen als ik probeer om er losse pagina's van te maken. We zullen zien.

Het vertrek en de aankomst.
Na de laatste paar hectische dagen is het dan op woensdag zover. Eerst komt s'morgen mijn lieve oma nog even langs om afscheid te nemen. Het blijft moeilijk als je ziet dat je naasten er zo veel moeite mee hebben.
Net op de valreep is Jayden z'n beste vriend (de andere helft van buurman en buurman) die aan de overkant woont bij mijn ouders waar wij de afgelopen 2,5 maand hebben gelogeerd gekomen om afscheid te nemen. Iets wat voor de jongens natuurlijk niet leuk is.

Koffers zijn inmiddels ingeladen, honden voorlopig voor het laatst uitgelaten. Iedereen klaar voor vertrek. Met 2 auto's op weg naar Schiphol. Op het heetste moment van de dag in een auto met 2 honden is niet grappig. Germ wat had nze Tank last van de warmte. Mijn moeder gaf me fijn aan wanneer er weer een tankstation kwam zodat ik kon kiezen of stoppen om de honden naar buiten te laten of doorrijden. Uiteindelijk ging het beter met Tank en ging hij het voordeel van de airco merken. Dus met 1 stop onderweg fijn door kunnen rijden naar Schiphol.

Daar alles uitgeladen en afscheid genomen van onze goede vriend Remzi. Aangezien we ruim op tijd waren konden we als 1e inchecken (iets wat ik zo ook gepland had en daarom dus ook ruim op tijd vertrokken thuis). Nou ik kan je vertellen dat de dame achter de incheck balie niet blij was met ons. Maar ja zij had ook geen keus. We wisten dat we teveel gewicht in de koffers hadden maar hebben niks gezegd. Zij daar in tegen was zo aardig dat ze ons die kilo's geschonken heeft. Toen alle nummers gebeld waren voor de honden is er uiteindelijk iemand gekomen om de benches van de honden te controleren en zijn de honden mee genomen naar beneden. Slik als nu maar alles goed gaat met de hondjes, vanaf nu maar afwachten.

De dame van de incheck balie wil ook nog graag onze handbagage wegen. Oeps die zijn te zwaar. Alles wat nog mee moest maar niet meer in een koffer paste heb ik als een idioot in de handbagage zitten proppen :) :) :). Tja zegt ze een paar tassen zijn te zwaar. Ik moet u die helaas berekenen. Het was of dat of bij aankomst op de luchthaven extra betalen. Nou geen probleem hoor je hebt ons ook al gematst met het overgewicht. En we waren uitgegaan dat we meer moesten bij betalen dus het viel nog wel mee. Leen bij de info balie de honden en het extra gewicht van de handbagage gaan betalen zodat hij ook zijn ticket kreeg.

Ondertussen was mijn lieve dinnetje ook al aangekomen samen met mijn kleine schatje en een vriendin. Hun waren met de trein gekomen. Ook stond een oud collegaatje te wachten die was even vanuit Den Haag op en neer gekomen om afscheid te nemen. Zij moest helaas al snel weer weg maar dat mocht de pret niet drukken, ik vond het fijn dat ze er was. Aangezien we nog tijd over hadden zijn we met z'n allen nog wat gaan eten bij de Burger King zodat de kinderen in ieder geval gegeten hadden voordat we de lucht in gingen want we vlogen pas om 19.30 uur. En dan merk je dat de tijd ineens heel snel gaat tikken. Bah wat een vervelend iets. Je wilt je ouders nog eens flink vast pakken en knuffelen en ook de kinderen hadden het er heel moeilijk mee. Je kunt beter zeggen iedereen die er was had het er heel moeilijk mee. Alleen nu al bij het schrijven als ik er aan terug denk schiet ik alweer vol :(.

Bianca, Yari en Guichelle gaan als eerste hun moeten de trein weer halen. En dan blijf je met 7 personen over. Samen met je ouders voor de laatste keer voorlopig naar de ingang lopen die we moeten hebben. Oh wat hebben we lopen janken, wat een verschrikkelijk moment. Iedereen is haast ontroostbaar en dan in een flits van een seconde denk je wat doen we iedereen aan met ons vertrek, is het dit wel waard? Maar die gedachte is ook snel weer weg. Zeker is dit een goede keuze geweest, een bewuste met alle voors en tegens afgewogen. En snel moet ik me herstellen want de kinderen zijn op dat moment haast ontroostbaar. Voor hun moet ik me nu sterk maken want hun hebben me nu het hardste nodig. Dus kop op en door gaan. Maar eerlijk is eerlijk het blijft voor nu het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.

We zijn door de paspoort controle dus weer een stap dichter bij ons vertrek. Nog even rond lopen en dan zie je dat je vlucht vertraging heeft........ Dat meen je niet wat een ..... zooi. Nou dan kunnen we ook rustig aan doen. Lyonne moet nog even naar de wc ,dus weer de hele andere kant op lopen want de rest is dicht. (altijd fijn) Kom je terug zie je dat er weer wijzigingen zijn en dat alle passagiers zich direct moeten melden bij de gate. Maar in de haast niet meer gezien dat de gate was veranderd. Ja ik weet het dom dom maar ja.

Aangekomen bij de juiste gate zitten we daar te wachten want het vliegtuig is er nog niet eens. En als die komt moet deze nog eerst worden geleegd en weer worden gevuld. En kijk ja daar nog even zien we de hondjes in de bench. We staan boven dus zien niet veel maar ik zie beweging dus ze doen het nog :) pff gelukkig. Eindelijk kunnen wij ook het vliegtuig in en nu begint de reis pas echt. De vlucht was niet echt geweldig, we zaten bijna achteraan in het vliegtuig en de stewardessen waren verre weg van vriendelijk. De kinderen waren moe en wilden aan slapen, maar er waren geen kussen of dekens meer. Maar vooraan werden deze wel nog uitgedeeld. Grrrrr. Tegen de tijd dat ze met de kar aan kwamen voor iets te drinken was het water voor de koffie die ik zo graag wou hebben de temperatuur van lauw gepasseerd dus lekker was anders en dan moet je nog een aantal uren. We hadden een tussenstop in Dalaman waar we ruim 1 uur zijn blijven staan. Uiteindelijk aangekomen in Gazipasa zien we dat de honden worden uitgeladen en jaaaaa er zit nog steeds leven in gelukkig maar dat was mijn ergste zorg voor dat moment. Visa gekocht en door de controle, koffers gepakt, hondjes gekregen en klaar. Het was toen 02.45 s'nachts dus meer dan 12 uur onderweg geweest. Pffff gelukkig stond ons vervoer er al en konden we gaan. Mijn lieve zwager en buurman had ik zo gek gemaakt dat die de koffie klaar zou hebben als we daar kwamen. Hij had ook de sleutels van het huis. Daar even koffie gedronken en dan op naar huis. Kinderen op bed proberen te leggen iets was ook erg moeilijk is als je eerst zo'n indrukwekkende dag hebt gehad en dan midden in de nacht thuis aankomt. Maar uiteindelijk gelukt. Wij zijn maar op de bank gaan liggen en tegen de tijd dat wij gingen slapen begon het ochtend gebed dus het was al tegen 05.00 uur. 3 Uurtjes geslapen en dan begint je dag pas echt. Het echte werk. Dozen uitpakken. Nou jullie hebben gezien hoeveel dozen het waren dus tel maar uit.

Zo dit was het even voor deze pagina. Zal zo verder gaan met een andere pagina om het een beetje overzichtelijk te houden.

Liefs Nathalie